Αποχαιρετισμός σε μια μεγάλη Ελληνίδα
Το ταλέντο της, η εργατικότητά της, η υπέροχη φωνή της, το ήθος της, είναι όσα κάνουν την Αννα Συνοδινού αναντικατάστατη και την Ελλάδα φτωχότερη σήμερα, που η σπουδαία τραγωδός και ηθοποιός απεδήμησεν παρά δήμον ονείρων. Πολύ φτωχότερη η πατρίδα, πολύ φτωχότερο και το ελληνικό θέατρο με τον θάνατό της, κλίνουν το γόνυ μπροστά στην προσφορά της και στον Ανθρωπο που φεύγει σε καιρούς πολύ δύσκολους για την κοινωνία και για την τέχνη.
Η Αννα Συνοδινού είχε γεννηθεί στο Λουτράκι Κορινθίας στα 1927, η καταγωγή της ήταν όμως από την Αμοργό. Ηταν το όγδοο παιδί της οικογένειας και μεγάλωσε, όπως σημείωνε η ίδια, «με σπάνια στογή και αγάπη». Σεμνυνόταν για την ορθόδοξη χριστιανική αγωγή που είχε λάβει και είχε αντλήσει μαθήματα ακόμα και από την οικογενειακή κατάσταση. Θεωρούσε πως το να είναι το τελευταίο παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας την είχε προικίσει με υπομονή και της είχε αφαιρέσει κάθε διάθεση ανταγωνισμού.
Είχε σπουδάσει στην Αθήνα και μετά το Γυμνάσιο συνέχισε τις σπουδές της στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης του Εθνικού θεάτρου. Αρίστευσε, όπως ανέφερε η ίδια, συμπληρώνοντας ότι έμαθε «ραπτική και νοικοκυριό» επίσης. Σπούδασε επίσης μπαλέτο και μουσική. Είχε δασκάλους τον Ροντήρη, τον Τερζάκη, τον Μελά, τον Μυράτ, τον Χορν, την Κοτοπούλη.
«Για μένα δεν υπήρχε ωράριο τότε» είχε δηλώσει σε μια συνέντευξή της στην Μαρία Θερμού («Καθημερινή» καλοκαίρι του 1981). «Δούλευα συνέχεια από τις 8 το πρωί ως αργά το βράδυ. Περίμενα ώρες ολόκληρες για να παρακολουθήσω την πρόβα που έκαναν εκείνα τα δυο θεριά, ο Ροντήρης και η Κοτοπούλη, στον ελεύθερο χρόνο μου ζητούσα από τον Βεάκη να με διδάξει, ή κτύπαγα την πόρτα της Παξινού κι όταν περνούσε η Μανωλίδου ή η Αρώνη, εγώ στεκόμουν κλαρίνο…» Και σε άλλο σημείο της ίδια συνέντευξης: «Νομίζω ότι η ζωή μου είναι πολύ αυστηρή. Δεν ξέρω διασκέδαση, δεν ξέρω ρεπό ή χόμπι. Μελέτη, άσκηση, συζήτηση, προβληματισμός, αυτές ήταν πάντα οι ασχολίες μου».
Διέπρεψε τόσο στο κλασικό όσο και στο σύγχρονο δραματολόγιο, ερμηνεύοντας 17 ηρωίδες σε τραγωδίες, κωμωδίες και απειράριθμους χαρακτήρες σε δράματα και κωμωδίες Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Έλαβε μέρος σε περιοδείες στο εξωτερικό, τιμώντας το όνομα της πατρίδας μας. Συμμετείχε σε πρωτοποριακά γεγονότα: στην ίδρυση του πρώτου θεάτρου κήπου, στο πρώτο κυκλικό θέατρο στην Ελλάδα, και δημιούργησε το πρώτο θέατρο βράχων: το Θέατρο Λυκαβηττού. Εκμίσθωσε το 1965 το παλαιό λατομείο του λόφου και δημιούργησε το πασίγνωστο Θέατρο σε σχέδια του αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτου. Ένα θέατρο που έχει περάσει σε όλα τα αρχιτεκτονικά λεξικά, παγκοσμίως.
Στη δικτατορική περίοδο, 1967-1972, διακόπτει, διαμαρτυρόμενη, τις θεατρικές της δραστηριότητες και μετέχει στην Αντίσταση. Κατασχέθηκαν το θέατρό της στον Λυκαβηττό και το διαβατήριό της, ματαιώνοντας έτσι περιοδεία στο εξωτερικό. Κατά το διάστημα αυτό εργάστηκε ως δακτυλογράφος στην εισαγωγική-εξαγωγική εταιρεία του συζύγου της κ. Γιώργου Μαρινάκη, παλαιού πρωταθλητή.
Το 1974 εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία. Θεωρούσε πως η πολιτική και η τέχνης δεν αποκλείουν η μια την άλλη και ότι ο κόσμος την τίμησε ως πολιτικό, επειδή τού είχε προσφέρει ως ηθοποιός. Το 1977 γίνεται υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών. Διέπρεψε σε προτάσεις και έργα νομοθετικού περιεχομένου για την προστασία των γερόντων, της μητρότητας, των παιδιών και ατόμων με ειδικές ανάγκες. Στον καλλιτεχνικό τομέα εισήγαγε τα μαθήματα καλλιτεχνικής παιδείας στη Μέση Εκπαίδευση, πρότεινε την ένταξη των ηθοποιών στο ΙΚΑ, την ίδρυση της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης, την καλύτερη λειτουργία των μουσικών ιδρυμάτων κ.o. Παραιτήθηκε από το βουλευτικό αξίωμα το 1990, έχοντας εκλεγεί ξανά βουλευτής στις εκλογές του 1981 του 1985 και στις δύο εκλογές του 1989 και από το τότε έπαυσε να μετέχει της πολιτικής ζωής. Χρημάτισε επίσης δημοτική σύμβουλος Αθηναίων το 1987-1989 με τον συνδυασμό «Νέα Εποχή» του Μιλτιάδη Έβερτ. Όπως έλεγε, η πολιτική της έδειξε σπαρακτικές καταστάσεις, ιδίως στο υπουργείο Κοινωνικών Υπηρεσιών και τη δίδαξε να είναι σεμνότερη, συνεπέστερη και σαφέστερη.
Δίδαξε στις Σχολές του Εθνικού Θεάτρου, του Πέλου Κατσέλη της Καλλιτεχνικής Εταιρείας Αθηνών και στο Ωδείο Αθηνών. Έλαβε μέρος σε ξένες και ελληνικές ταινίες και σειρές, καθώς και σε θεατρικές παραγωγές τηλεόρασης και ραδιοφώνου. Αρθρογράφησε σε εφημερίδες και στο περιοδικό Πολιτικά θέματα. Τιμήθηκε με παράσημα Ευποιίας και τον Ταξιάρχη του Φοίνικος της Ελληνικής Πολιτείας. Παράσημα Ιπποτών Δανίας, Ιταλίας, Γαλλίας, Λιβάνου, Έπαθλο Πιραντέλλο και δύο φορές το Έπαθλο Μαρίκας Κοτοπούλη και το μετάλλιο της πόλεως των Αθηνών.
Η Άννα Συνοδινού είχε από ετών δηλώσει πως θα ερμήνευε στη σκηνή μόνο χαρακτήρες Ελληνίδων ηρωίδων, αποτίοντας έτσι φόρο τιμής στην Ελληνίδα γυναίκα που τόσα προσέφερε στην ιστορία της πατρίδας μας. Για το λόγο αυτό, η Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων εξέδωσε ψήφισμα τιμής και επαίνου για εκείνην.
Το 1998 εκδόθηκε το βιβλίο της Πρόσωπα και Προσωπεία, αυτοβιογραφικό χρονικό (Εκδόσεις Βλάσση), και η Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου της ανέθεσε την καλλιτεχνική επιμέλεια της σειράς «Έργα Ελλήνων Κλασικών» σε CD: 1ο) Διονύσιος Σολωμός, 2ο) Χριστός Κύριος. Επίσης έγραψε και το βιβλίο θεατρικών αναμνήσεων «Αίνος στους άξιους».
Είχε τιμηθεί δύο φορές με το θεατρικό έπαθλο Κοτοπούλη καθώς και με το Σταυρό Ευποιίας Ελλάδος, του Ιππότη του Ντάνεμπρο της Δανίας, του Ιππότη της Ιταλικής Λεγεώνας, με το μετάλλιο της Πόλεως των Αθηναίων, καθώς και με το παράσημο του Κέδρου του Λιβάνου.
Όπως έλεγε η ίδια, το θέατρο της είχε δώσει «δόξα, επιτυχία, τη σπάνια ευκαιρία να γνωρίζω τις σκέψεις των μεγάλων φιλοσόφων και ποιητών και να τις παρουσιάζω σαν δικές μου, που είναι μεγάλο προνόμιο των ηθοποιών. Όμως τίποτε δεν γίνεται μονομερώς στη ζωή. Το θέατρο είναι αγαπητικιά μεγάλη. Δίνει, αλλά και παίρνει. Κι εμένα μού στέρησε εκείνο που πιο πολύ επιθυμούσα, τη μητρότητα και την οικογένεια. Έκανα πέντε αποβολές κι όλες έγιναν σε επώνυμους ρόλους.»
Η κηδεία της θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα από το Α” Νεκροταφείο Αθηνών
Αντιγόνη Καρατάσου
liberal.gr
______________http://www.greekteachers.gr/?p=23068
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου