Ο νομπελίστας Ιταλός κωμικός, συγγραφέας, θεατρικός σκηνοθέτης, Ντάριο Φο -γνωστό για την «αντιστασιακή», σκωπτική έως και βλάσφημη γραφή του- υπογράφει το φετινό μήνυμα για τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, που γιορτάζεται σήμερα. Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (ΔΙΘ) για τις 27 Μαρτίου και το Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΙΘ επιλέγει κάθε χρόνο μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου για να γράψει μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα ΜΜΕ σ' όλον τον κόσμο. Του Ντάριο Φο προηγήθηκαν μεταξύ άλλων και οι Ζαν Κοκτώ, Αρθουρ Μίλερ, Λόρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Εσλιν Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς και Τζον Μάλκοβιτς.
Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου:
«Πριν πολλά χρόνια, η εξουσία επίλυσε το πρόβλημα της ανοχής της απέναντι στους ηθοποιούς της Commedia dell' Arte διώχνοντας τους από την χώρα. Σήμερα, ηθοποιοί και θίασοι έχουν πρόβλημα ανεύρεσης δημόσιων σκηνών, θεάτρων και θεατών, εξαιτίας της κρίσης. Επομένως, οι κυβερνώντες, δεν έχουν πρόβλημα να ελέγχουν αυτούς που εκφράζονται μέσω της ειρωνείας και του σαρκασμού, μιας και δεν υπάρχει κανένας χώρος για τους ηθοποιούς, αλλά ούτε και κοινό στο οποίο να μπορούν να απευθυνθούν. Τουναντίον, κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, στην Ιταλία, οι κυβερνώντες έπρεπε να προσπαθήσουν αρκετά για να φέρουν τους κωμικούς σε δύσκολή θέση μιας και τους απολάμβανε μεγάλη μερίδα του κοινού. Είναι γνωστό ότι η μεγάλη έξοδος των ηθοποιών της Κομέντια Ντελ Αρτε πραγματοποιήθηκε στον αιώνα της Αντιμεταρρύθμισης, με τη θεσμοθέτηση της κατάργησης όλων των θεατρικών χώρων, ιδιαιτέρως στην Ρώμη, όπου κατηγορήθηκαν ότι πρόσβαλλαν την 'Αγια Πόλη. Το 1967, ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΒ', κάτω από την συνεχόμενη πίεση της συντηρητικής πλευράς της αστικής τάξης και του κλήρου, διέταξε την κατεδάφιση του Θεάτρου Tordonina, το οποίο σύμφωνα με τους ηθικολόγους, είχε παρουσιάσει τον μεγαλύτερο αριθμό άσεμνων σκηνών.
Την εποχή της Αντιμεταρρύθμισης, ο Καρδινάλιος Κάρλο Μπορομέο, ο οποίος δρούσε στον βορρά της Ιταλίας, είχε αφιερώσει τον εαυτό του στην λύτρωση «των παιδιών του Μιλάνου», θέτοντας για την τέχνη έναν σαφή διαχωρισμό, ως την υψηλότερη μορφή πνευματικής εκπαίδευσης, και το θέατρο ως την έκφραση της αισχρολογίας και της ματαιοδοξίας. Σε ένα γράμμα που απεύθυνε στους συνεργάτες του, το οποίο παραθέτω σχεδόν αυτούσιο, εξέφρασε τις πεποιθήσεις του περίπου ως εξής: «ανησυχώ για την εξάλειψη του κακού σπόρου, έχουμε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να κάψουμε τα κείμενα που περιέχουν μιαρούς λόγους, για να τους εξαλείψουμε από την μνήμη των αντρών, και την ίδια στιγμή να διώξουμε αυτούς που κυκλοφορούν αυτά τα κείμενα σε έντυπη μορφή. Προφανώς όμως ενώ κοιμόμασταν, ο διάβολος δούλευε με ανανεωμένο ζήλο. Αυτό που μπορούν να δουν τα μάτια μπορεί να είναι πιο διεισδυτικό για την ψυχή απ' αυτό που μπορούν να διαβάσουν σε τέτοια βιβλία! Πόσο καταστροφικός μπορεί να είναι για το μυαλό των νεαρών αντρών και κοριτσιών ο προφορικός λόγος και οι απρεπείς κινήσεις, παρά μία άψυχη λέξη τυπωμένη σε βιβλία. Γι' αυτό είναι επείγον να απαλλάξουμε τις πόλεις μας από αυτούς που κάνουν θέατρο, όπως κάνουμε και με τις ανεπιθύμητες ψυχές».
Επομένως η μοναδική λύση για την κρίση είναι να ελπίζουμε ότι το μεγάλο κυνήγι μαγισσών οργανώνεται εναντίον μας και ιδιαίτερα ενάντια στους νέους ανθρώπους που επιθυμούν να διδαχθούν την τέχνη του θεάτρου: μια νέα διασπορά κωμικών, δημιουργών του θεάτρου, οι οποίοι μέσα από αυτό τον περιορισμό θα δημιουργήσουν αφάνταστα οφέλη για μια νέα εκπροσώπηση».
Σύντομο Βιογραφικό Ντάριο Φο
Ο Ντάριο Φο γεννημένος στις 24 Μαρτίου του 1926 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997. Με το έργο του, που πιάνει το νήμα από ιταλική Commedia dell' Arte, ασκεί κριτική στις κοινωνίες, στην πολιτική διαφθορά, στον δογματισμό της εκκλησίας, στα κακώς κείμενα της καθημερινότητας. Μαζί με τη γυναίκα του, την ηθοποιό Φράνκα Ράμε ίδρυσαν, το 1959, την Εταιρία Θεάτρου που φέρει τα ονόματά τους και ξεκίνησαν με χιουμοριστικά τηλεοπτικά σκετς. Εγιναν σύντομα γνωστοί κι έτσι ανέπτυξαν, σταδιακά ένα «αντιστασιακό» θέατρο, συχνά βλάσφημο και σκωπτικό. Είναι περίπου τέλη της δεκαετίας του ΄60 που ίδρυσαν σχολή υποκριτικής, συνδέθηκαν με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας και το 1970 έφτιαξαν το Συλλογικό Κουμμουνιστικό Θέατρο (Collettivo Teatrale La Comune), ξεκινώντας παράλληλα περιοδείες σε εργοστάσια, πάρκα και γυμναστήρια. Ο Ντάριο Φο μετρά κάπου 70 έργα -αρκετά εξ αυτών συνυπογράφει με τη Ράμε-. Μεταξύ των έργων του και «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», το «Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω» και ο «Μίστερο Μπούφο».

___________________________