ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 
ΣΤΗ ΓΙΩΤΑ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ*

«Εχουμε κάνει τη μαγεία της ζωής, το παραμύθι που ήρθαμε να ζήσουμε, εφιάλτη» εξηγεί η Κάτια Δανδουλάκη δικαιολογώντας ενδεχομένως και την έρωτηση που θέτει φέτος από σκηνής «Να ζει κανείς ή να μη ζει», όπως είναι ο τίτλος της κωμωδίας του Νικ Γουίτμπι, με την οποία -διασκευασμένη από τους Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα- περιοδεύει και θα κάνει στάση 21 και 22 Αυγούστου, στις 21.15, στο Θέατρο Δάσους.
Ωστόσο, η ίδια απαντά αισιόδοξα: «Να ζει και να αγαπάει, και στο θέατρο να πάει. Γιατί στο θέατρο μπορούμε να σβήσουμε το τέλος και να ξαναγράψουμε την αρχή. Και αυτό πρέπει να ισχύσει και σήμερα». Η μόνη προϋπόθεση, που θέτει γι' αυτό, μιλώντας στον «ΑτΚ», είναι η κάθαρση. Γιατί, όπως και στην αρχαία τραγωδία, χωρίς αυτήν δεν υπάρχει εξέλιξη.
Ζωντανή, επαγγελματίας, χειμαρρώδης, μιλάει για το έργο, ενώ ήδη έχουν ξεκινήσει οι υποχρέωσεις της επόμενης χρονιάς -συμμετέχει στην τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος της Λένας Μαντά «Το βαλς των Θεών» στην Κύπρο, θα είναι στην κριτική επιτροπή του «Dancing with the stars», συζητά για μια ακόμα τηλεοπτική συνεργασία στην Ελλάδα, που όπως αποκάλυψε πρόκειται για κωμωδία.
Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο;
Το κυνηγούσα αυτό το έργο, όπως και ο Μιχάλης και ο Θανάσης, αλλά πάντα κολλούσαμε στα δικαιώματα. Πέρσι το Πάσχα μπροστά στη μεγάλη κρίση, ξέροντας ότι προσφέρεται για ένα θέαμα πολύ χαρούμενο, οι συνθήκες υπήρξαν ευνοϊκές. Οταν ο κόσμος είναι στην κατήφεια και στην ταλαιπωρία, το θέατρο παραμένει η μεγάλη φυγή και το όνειρο. Και το έργο έχει μια παιδικότητα και μια αφέλεια. Στον κινηματογράφο ήταν μια ρομαντική κομεντί, εμείς έχουμε πλέον μια ξεκαρδιστική φάρσα. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα ερωτικό τρίγωνο στην Πολωνία της εποχής της γερμανικής εισβολής. Η ιστορία εξελίσσεται στο θίασο Μπρόνσκι, όταν μπροστά στην απειλή το ζεύγος τα ξεχνάει όλα και κάνει την περίφημη αντίστασή του. Εχει και ένα βιτριολικό χιούμορ και δίχως ίχνος φτήνιας ή ηχηρού πολιτικού μηνύματος περνάει το μήνυμα των παραμυθιών, ότι όλοι ενωμένοι και αγαπημένοι μπορούμε να νικήσουμε. Είναι η απλοϊκή σοφία των παραμυθιών, και αυτή είναι η γοητεία της παράστασης και η μεγαλύτερη αλήθεια.
Είναι μια υπενθύμιση το έργο ότι η ζωή και το γέλιο μπορούν να νικήσουν και τανκς και οικονομική κρίση;
Πράγματι έτσι είναι. Τι χρειάζεται κανείς για να είναι ευτυχισμένος; Μια αγκαλιά, αγάπη, ότι δίνει χαρά. Μόνο που εμείς κάνουμε το αντίθετο, το διαστρεβλώνουμε και, αν το σκεφτούμε λίγο, δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κάνουμε αυτό. Ολοι ξέρουμε με τι μπορεί να είμαστε ευτυχισμένοι και με τι δυστυχισμένοι πραγματικά. Και αν το καλοσκεφτούμε τα περισσότερα προβλήματα ξεκινάνε από την έλλειψη αγκαλιάς και της αγάπης. Αν σου λείπουν αυτά, σου λείπει η πηγή χαράς και δημιουργίας. Και να σκεφτεί κανείς ότι τη ζωή την παίρνουμε τζάμπα, αλλά καταλήγουμε να την πετάμε στα σκουπίδια.
Δε φοβηθήκατε σε καιρούς δύσκολους ένα πολυπληθές σχήμα;
Ξέρετε, αυτή είναι η ερώτηση που θέτω όλα αυτά χρόνια και τώρα περισσότερο από ποτέ, θα πρέπει να μάθουμε να κάνουμε χρήσιμα πράγματα με λίγα και λιτά μέσα. Και μπορεί να γίνει αρκεί να υπάρχει σωστός χειρισμός. Ο Μάριος (Πλωρίτης) μου έλεγε για την άνθιση μετά την Κατοχή όλων των τεχνών -με τον Τσαρούχη, τον Χατζιδάκι. Με απίστευτα λιτά μέσα έκαναν ποιητικά πράγματα. Αν ξαναγυρίσουμε στο απολύτως απαραίτητο, η ποίηση της καθημερινότητας θα είναι το μεγαλύτερο αγαθό που θα μπορούμε να προσφέρουμε στους άλλους, αλλά και στον εαυτό μας. Φτάσαμε σε πολύ χλιδή και σε πολύ μπαρόκ για να καταλάβουμε ότι δε μας είναι απαραίτητα τα τέσσερα, αλλά το ένα, αρκεί να το υπερασπιζόμαστε σαν να πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου, σαν να πρόκειται για την ίδια μας την ψυχή. Οταν με ρωτάνε νέοι για το αν θα πρέπει να γίνουν ηθοποιοί, τους απαντάω ότι δε χρειάζεται να αναρωτιούνται και ότι, αν το ζητάει η ψυχή τους, θα γίνουν, αλλιώς θα βλάψουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί το θέατρο για μένα δεν είναι απλώς αθλητισμός, είναι πρωταθλητισμός. Περιοδεύοντας από πόλη σε πόλη δε σκέφτομαι ούτε το μπάνιο, ούτε τα αξιοθέατα, γιατί ξέρω ότι αν δεν είμαι εντάξει, αν είμαι τέσσερις ώρες κάτω από τον ήλιο θα το πληρώσω το βράδυ στην παράσταση. Σκεφτείτε έναν πρωταθλητή: είναι δυνατόν να καταπονεί τον εαυτό του το πρωί και το βράδυ να πάει να τρέξει;
Μια και αναφερθήκατε στον πρωταθλητισμό, πώς σας φάνηκε η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων;
Στεναχωρήθηκα πολύ για το χάλι που είδα και ένιωσα πολύ περήφανη για εμάς. Αυτοί που είχαν κάνει καταπληκτικά πράγματα στις τέχνες το '70, το '80 δεν το πίστευα, όταν είδα αυτό το θέαμα, που ήταν χωρίς έμπνευση, ασήμαντο, μπερδεμένο, χωρίς αισθητική. Πού είναι οι ιδέες οι προχωρημένες στις τέχνες, στη μουσική, μια μουσική που μου τίναζε τα μυαλά; Σε μας κάθε στιγμή ήταν μαγεία. Με στεναχώρησαν και αφενός η σάτιρα του Mr Bean με τους Δρόμους της Φωτιάς μια από τις πιο ποιητικές μουσικές και αφετέρου η φράση ότι «Επιτέλους οι Ολυμπιακοί επιστρέφουν στην πατρίδας τους», για το οποίο δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, αφού στα σύμβολα δε χωράνε υποδιαστολές. Ολυμπιακοί ίσον Ελλάδα και όχι Αγγλία. Πέρα, όμως, από την περηφάνια για τη φυλή μας, σκέφτηκα τι κρίμα, που εμείς που θαυματουργούσαμε, εμείς που είμαστε η πιο ευλογημένη χώρα, βγάζουμε τα μάτια μας, είμαστε αυτοκαταστροφικοί και δε γνωρίζουμε τις λέξεις «συνεργάζομαι» και «δίνω τα χέρια».

_________________________
 * Δημοσιεύτηκε: Κυριακή, 5 Αυγούστου 2012 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ