"Ζιάκ - Η έκλειψη" του Γιάννη Χατζηγεωργίου, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Anubis

 BIBΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 

παρουσίαση, Ποσειδώνας Αϊβαλής

Ζιάκ, Η έκλειψη 

του Γιάννη Χατζηγεωργίου,

εικονογράφηση: Νεφέλη Κατερινάκη

Σελίδες 160, 

Αθήνα 2018, εκδόσεις Anubis

 Ζ ιάκ είναι το όνομά μου και στη γλώσσα των Φυλάκων σημαίνει έκλειψη του ήλιου. Ναι, είμαι ένας Φύλακας των Ψυχών, και αυτό που θα σας εκμυστηρευτώ είναι ότι ερωτεύτηκα έναν άνθρωπο – ήμουν, είμαι και θα είμαι για πάντα ερωτευμένη με τον Ουίλιαμ.

Το αιώνιο δίλημμα ανάμεσα στο καθήκον και την επιθυμία μέσα από τα μάτια μιας Φύλακα που επιλέγει να παραβεί τους κανόνες και να ζήσει τον απαγορευμένο έρωτα για έναν άνθρωπο. Μια διαφορετική θεωρία για την κοσμογονία σε μια μαγική ιστορία φαντασίας… ή ίσως όχι και τόσο. 

~~~

......για τον συγγραφέα   

Ο Γιάννης Χατζηγεωργίου γεννήθηκε στις 21/12/1990 στην Αθήνα και μεγάλωσε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Δεκατριών χρονών ξεκίνησε ερασιτεχνικά τη συγγραφή θεατρικών κειμένων, ποιημάτων και παραδοσιακών παραμυθιών από τη Μικρά Ασία. Ταλαντούχος ηθοποιός, μουσικοσυνθέτης και τραγουδιστής, ο πολυτάλαντος 27χρονος είναι περισσότερο γνωστός στο ευρύ κοινό ως πρωταγωνιστής των σίριαλ «Ταμάμ» και «Παρθένα Ζωή», τραγουδιστής της Panik Records και νικητής του «YFSF – Your Face Sounds Familiar». Το «Ζιάκ, η έκλειψη» είναι το πρώτο του βιβλίο.

~~~

   Σημείωμα του συγγραφέα   

Όλα ξεκίνησαν από ένα όνειρο...

Μια σκοτεινή βραδιά του Δεκεμβρίου, παρουσιάστηκε μια ύπαρξη στο όνειρό μου. Το δέρμα της ήταν κρινόλευκο, τα μάτια της κρύβανε μέσα τους πιο βαθείς ωκεανούς και τα μαλλιά της ήταν η νύχτα, ενώ ένα βαθύ κυανό πέπλο τη σκέπαζε και απλωνόταν γύρω της. «Πώς σε λένε;» τη ρώτησα κι εκείνη μου απάντησε: «Το όνομά μου είναι Ζιάκ.» Με φίλησε και μετά εξαφανίστηκε για πάντα.

Χρόνο με το χρόνο άρχισα να σχηματίζω την ιστορία της και να δίνω σάρκα και οστά στον κόσμο της.

Ένα καλοκαίρι, μαζεύοντας τις σκέψεις μου επάνω σε χαρτιά αφιερωμένα αρχικά σε εκείνη και έπειτα σε όλους όσοι κουβαλάνε το φορτίο του ανεκπλήρωτου έρωτα, έφτασα στην τελική μορφή της ιστορίας.

Την ημέρα που έγραφα τις τελευταίες γραμμές του βιβλίου, η αδελφή μου η Μαίρη μού έδειξε στις ειδήσεις ότι εκείνη την ώρα γινόταν η μεγάλη έκλειψη ηλίου στην Αμερική.

Δεν κατάφερα να αποκρυπτογραφήσω ποτέ τα μυστήρια που περιβάλλουν αυτό το έργο.

Με αυτό το βιβλίο εύχομαι να σας προβληματίσω δίνοντάς σας μια εικόνα από το δαιδαλώδη κόσμο που βρίσκεται μέσα στην καρδιά μου.

Σας καλωσορίζω στο πιο φωτεινό σκοτάδι του μυαλού μου.

Ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα ερωτευμένος…

Γιάννης Χατζηγεωργίου

Η ΝΙΤΣΑ ΤΣΑΓΑΝΕΑ - Ο ΛΕΟΝ ΤΡΟΤΣΚΥ «…και το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα»

Dionisis Vitsos

ΑΘΗΝΑ

Η ΝΙΤΣΑ ΤΣΑΓΑΝΕΑ & Ο ΛΕΟΝ ΤΡΟΤΣΚΥ

«…Ήμουν με τον θίασο της Κοτοπούλη-Κυβέλη για θέατρο και ταινίες με τους Έλληνες της Πόλης.

Ο Γιώργος ήρθε ένα βράδυ και παρακάλεσε την Κοτοπούλη να με πάρει και να πάμε κρυφά να συναντήσουμε τον Τρότσκι.

Μας έδωσε την άδεια, και μας πήρε ένας από τους γραμματείς του Τρότσκι να μας βάλει κρυφά στο σπίτι του Τρότσκι, γιατί ήταν αυστηρά επιτηρούμενο.

…Μπήκαμε κρυφά και μας αγκάλιασαν με αγάπη η Ναταλία Σέντοβα-Τρότσκι και ο ίδιος.

Είχαμε ατέλειωτες ώρες συζητήσεων .

Διψούσαν να μάθουν για το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα».

~~~~~

«[Ο Τρότσι ήταν ] Απίθανος, πάντα γελαστός, κεφάτος, γεμάτος χιούμορ, με άκρατο ενθουσιασμό και σιγουριά».

~~~~~

«…Τι να πω για τον Γιώργο Βιτσώρη;

Εύχομαι όλοι να μοιάσουν στο ήθος του, την τιμιότητα και την ατέλειωτη αγάπη και ενθουσιασμό για την ιδεολογία του.

Θυσίασε τα πάντα και με θάρρος και αφοσίωση για τον Τροτσκισμό.

Μαζί πηγαίναμε μοιρασμένοι σε τομείς να προπαγανδίσουμε τις κομμουνιστικές ιδέες της ισότητας, σε εκδρομές, σε απεργίες, σε εργάτες, φοιτητές, εργάτριες, νοικοκυρές, επιστήμονες, ηθοποιούς , κ.τλ.

Δουλεύαμε και στην Αθήνα και στον Πειραιά με διαφορετικά ονόματα.

Γράφαμε στην Εβδομαδιαία εφημερίδα, Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ».

~~~~~

«…Στη Γαλλία ο Γιώργος εγκαταστάθηκε οριστικά το 1936, όταν εξορίστηκε από την δικτατορία του Μεταξά και χώρισε ο δρόμος μας…»

~~~~~

«…Μόλις μερικούς μήνες μετά την επιστροφή μας από τον Βόσπορο, χτυπάει ένα πρωί η πόρτα μας (μέναμε με τον Γιώργο στην οδό Ιακωβάτων-πάροδος Πατησίων) και παρουσιάστηκαν ένας άντρας περίπου 40 χρόνων και ένα αγόρι γύρω στα 8-με 10.

Μου είπε ότι ο μικρός είναι εγγονός του Τρότσκι και ο ίδιος ο παιδαγωγός του και ότι έπρεπε να μας φυγαδεύσουν για το Παρίσι γιατί κινδύνευε από τους εχθρούς.

Έφυγαν, αλλά είμαι σίγουρη ότι ο άντρας ήταν ο γιος του Τρότσκι, που τον δολοφόνησαν λίγα χρόνια αργότερα οι σταλινικοί στο Παρίσι».

~~~~~

[«…Στις 14 Οχτώβρη το 1932 εγκαταλείψαμε την Ισταμπούλ για ένα σύντομο ταξίδι στην Κοπεγχάγη, για μια διάλεξη στο πανεπιστήμιο. Μας συνόδευαν μερικοί σύντροφοι. Όταν το καράβι έφτασε στο λιμάνι του Πειραιά, ο Λεόν Νταβίντοβιτς –Τρότσκι έγινε αντικείμενο αναπάντεχων ζητωκραυγών και εκδηλώσεων. Πάνω από 100 σύντροφοι και συντρόφισσες, με λουλούδια, όρμησαν στο πλοίο αλλά τους χτύπησαν οι αστυνομικοί, απαγορεύοντας στον Τρότσκι να φανεί ακόμα και στο κατάστρωμα!»

~~~~~

«…Από την πρώτη μέρα δέχτηκα την βαναυσότητα της αστυνομίας, οι οποίοι με ρόπαλα, μας έσπαγαν τα κεφάλια, αλλά και όλα τα έπιπλα και με πυροβολισμούς εκκένωσαν το κτίριο στην οδό Πειραιώς την πρώτη μέρα της επίσημης εμφάνισης μου το 1921-22.

Από τότε δρούσαμε παντού, πότε με τα ονόματα μας και πότε με ψευδώνυμα.

Μιλούσαμε σε απεργίες, στα συλλαλητήρια των εργατών, στις απεργίες, των φοιτητών, στα πανεπιστήμια. Ήμαστε πάντα κοντά σε όλους, πάντα μαζί τους».

~~~~~

«…Εγώ στην Αθήνα, καθοδηγούσα την περιοχή από Ομόνοια μέχρι τον Ευαγγελισμό.

Καθόμαστε στα παγκάκια έξω από τον Ευαγγελισμό και συζητούσαμε με φοιτήτριες, νοσοκόμες, νοικοκυρές, εργάτριες.

Επίσης δρούσα και στην Δραπετσώνα στον Πειραιά, μάθαινα γράμματα σε πολλές αγράμματες εργάτριες, καπνεργάτριες, φουρνάρισσες κ.τλ και μετά κάναμε τις συζητήσεις μας για ισότητα και κομμουνισμό.

Έδινα παραστάσεις, έκανα ότι μπορούσα για το κίνημά μας.

Αλλά είχα περίσσια λατρεία για το θέατρο και έτσι δεν δόθηκα στο κίνημα μέχρι το τέλος της ζωής μου, όπως ο Γιώργος Βιτσώρης.

Είμαι πια πολύ μεγάλη και ζητάω συγνώμη που δεν μπορώ να θυμηθώ περισσότερα και σπουδαιότερα για την δράση μας. Και πόσα δεν έχω να θυμηθώ;»

ΝΙΤΣΑ ΤΣΑΓΑΝΕΑ (1902- 2002), Συνέντευξή της το 1979.

~~~~~

[ΕΛΕΝΗ ΛΑΣΚΑΡΗ, μετέπειτα σύζυγος Βιτσώρη και μετέπειτα σύζυγος Τσαγανένα γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Σχολή Ωδείου Λότνερ (Ελληνικό Ωδείο). Στο θέατρο ξεκίνησε το 1924 με τον Θίασο Νέων μαζί με τον Γ. Βιτσώρη. Την ίδια χρονιά γεννήθηκε η κόρη τους Λιάνα (μετέπειτα σύζυγος του κομφερασιέ Γιώργου Οικονομίδη). Πρώτη της εμφάνιση στον κινηματογράφο το 1933 στην ταινία «Ο κακός δρόμος». Αρχές της δεκαετίας του 30 χώρισε από τον Βιτσώρη και παντρεύτηκε τον ηθοποιό Χρήστο Τσαγανέα.

Τόσο ο Γιώργος Βιτσώρης, όσο και ο Χρήστος Τσαγανέας σπούδαζαν ιατρική και την εγκατέλειψαν για να γίνουν ηθοποιοί και να παντρεφτούν τη Νίτσα Τσαγανέα.]

~~~~~

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΤΣΩΡΗΣ (1899-1954) Διανοούμενος και καλλιτέχνης με καλλιτεχνική, αλλά και επαναστατική δράση στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Γόνος πλούσιων οικογενειών εργοστασιαρχών και από τη μητέρα και από τον πατέρα του. Κήρυκας του Τροτσκισμού ήλθε σε αλλεπάλληλες συγκρούσεις για ιδεολογικά θέματα με την ελληνική Αριστερά. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε, ενώ παράλληλα ο Ριζοσπάστης συστηματικά τον αποκαλούσε "ο αχρείος χαφιές Βιτσώρης". Αδελφός του κορυφαίου ζωγράφου Δημήτρη Βιτσώρη, συμπρωταγωνίστησε μαζί με μεγάλους ηθοποιούς όπως η Κοτοπούλη και ο Μινωτής στην Ελλάδα και η Σιμόν Σινιορέ και ο Πρεβέρ στη Γαλλία αργότερα.

Μαζί με τη σύζυγό του Νίτσα Τσαγανέα οργάνωσαν την επίσκεψη του Τρότσκυ στην Ελλάδα. Θάφτηκε στη Γαλλία δίπλα από τον τάφο του δολοφονημένου γιου του Τρότσκυ.]

Κωνσταντίνος «Ντίνος» Ηλιόπουλος, σπουδαίος έλληνας ηθοποιός, που διέπρεψε στην κωμωδία. Διακρίθηκε τόσο στο σανίδι, όσο και στη μεγάλη οθόνη

  Βιογραφία   

 - 1915 – 2001 -

Σπουδαίος έλληνας ηθοποιός, που διέπρεψε στην κωμωδία. Διακρίθηκε τόσο στο σανίδι, όσο και στη μεγάλη οθόνη.

Ο Κωνσταντίνος «Ντίνος» Ηλιόπουλος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στις 12 Ιουνίου 1915. Ο Πελοποννήσιος στην καταγωγή πατέρας του ήταν μεγαλέμπορος και η μητέρα του καταγόταν από την Υεμένη. Μετά το οικονομικό κραχ του 1929, η πολυάριθμη οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Mασσαλία, όπου ο Nτίνος τελείωσε το γυμνάσιο, με πρώτη γλώσσα τα γαλλικά. Στην Αθήνα έφτασε έξι χρόνια αργότερα και ακολούθησε εμπορικές σπουδές. Υπηρέτησε τη θητεία του στο στρατό, όμως η απόλυσή του απ' αυτόν συνέπεσε με την έναρξη του πολέμου του 1940 κι έτσι ξαναντύθηκε στο χακί και υπηρέτησε ως ασυρματιστής.

To 1939 έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του τότε Βασιλικού Θεάτρου, αλλά απορρίφθηκε. Το πείσμα και η επιμονή του να γίνει ηθοποιός τον οδήγησε στη σχολή του Γιαννούλη Σαραντίδη. Αποφοίτησε με άριστα και μπήκε στο χώρο του θεάτρου το 1944, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, με το θίασο της Κατερίνας στο έργο του Λέο Λεντς «Κυρία, σας αγαπώ». Έκτοτε, συμμετείχε στους θιάσους της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Μαίρης Αρώνη, του Δημήτρη Χορν και πολλών άλλων.

Το 1954 συγκρότησε θίασο με το Μίμη Φωτόπουλο, με τον οποίο αποτέλεσαν ανεπανάληπτο κωμικό δίδυμο. Τρία χρόνια αργότερα και μέχρι το 1969 δημιούργησε δικό του θίασο, ανεβάζοντας έργα όπως: «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος», «Η κυρία του κυρίου», «Το έξυπνο πουλί», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», «Εξοχικόν κέντρον ο Έρως» κ.ά. Συχνά σκηνοθετούσε ο ίδιος τις παραστάσεις τού θιάσου του και διασκεύαζε ξένες φάρσες και κωμωδίες, προσαρμόζοντάς τις στα ελληνικά ήθη. Έγραψε και μερικές πρωτότυπες δικές του κωμωδίες, αλλά δεν είχαν μεγάλη ανταπόκριση («Ο άνθρωπος με το τρομπόνι»).

Τα επόμενα χρόνια στράφηκε στην επιθεώρηση, πρωταγωνίστησε σε μιούζικαλ («Καμπαρέ», «Γλυκιά Ίρμα»), περιόδευσε στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Το 1977 ερμήνευσε τον «Αμφιτρύωνα» του Πλαύτου στο Εθνικό Θέατρο, ενώ το 1978 εμφανίστηκε στην Επίδαυρο και στο Ηρώδειο με τις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού. Για την προσφορά του στο θέατρο τιμήθηκε με το Χρυσό Σταυρό Γεωργίου Α'.

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος είχε λατρεία και για την έβδομη τέχνη. Ο κινηματογράφος είχε μπει στη ζωή του από το 1948, όταν έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη με την κωμωδία «Εκατό χιλιάδες λίρες» του Αλέκου Λειβαδίτη σε σενάριο του Νίκου Τσιφόρου. Ακολούθησαν περισσότερες από 90 ταινίες, πολλές από τις οποίες ανήκουν στη λεγόμενη «χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου» κι έμειναν κλασικές στο είδος τους: «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» (1954), «Κακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» (1960), «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος» (1960), «Μερικοί το προτιμούν κρύο» (1963), «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης» (1963), «Το Δόλωμα» (1964), «Η Κοροϊδάρα» (1967), «Ο Στρατής παραστράτησε» (1969).

Ο ρόλος, όμως, που σημάδεψε την καριέρα του, ήταν εκείνος του Θωμά, του υπαλληλάκου που εκλαμβάνεται ως αρχηγός του υποκόσμου, στο αριστούργημα του Νίκου Κούνδουρου «Ο Δράκος» σε σενάριο του Ιάκωβου Καμπανέλλη (1956). Το 1986 συμμετέχει στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Μελισσοκόμος» στο ρόλο του φίλου του Σπύρου, του βασικού πρωταγωνιστή της ταινίας που ερμήνευσε ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι.

Στο ενεργητικό του περιλαμβάνονται, ακόμα, τρεις δίσκοι - ο ένας με σατιρικά του Γεώργιου Σουρή, δύο βιβλία με ευθυμογραφήματα, μία ποιητική συλλογή και φυσικά η αυτοβιογραφία του με τίτλο «Ένας Hλιόπουλος ονόματι Nτίνος», που εκδόθηκε το 1999 από την «Άγκυρα».

Στην προσωπική του ζωή, από το 1963 ήταν νυμφευμένος με την Χίλντεργκαρντ Βίντσερ, με την οποία απέκτησε δύο κόρες, τη Χίλντα και την Εβίτα.

Ο Ντίνος Ηλιόπουλος πέθανε στην Αθήνα στις 4 Ιουνίου 2001, σε ηλικία 85 ετών.

Σύμφωνα με τον θεατρικό κριτικό Κώστα Γεωργουσόπουλο, ο Ντίνος Ηλιόπουλος αποτελεί μοναδικό φαινόμενο στο ελληνικό θέατρο. «Καλλιέργησε ένα φανταιζίστικο ύφος, γεμάτο φαντασία, ποιητική αίσθηση, ονειροπόληση και παιδική αφέλεια. Κάτοχος μιας χορευτικής τεχνικής και διαθέτοντας την ικανότητα του αυτοσχεδιασμού χωρίς να φτηναίνει το στυλ, ο Ηλιόπουλος δεν έχει προγόνους ούτε μιμητές. Δημιούργησε κωμικούς χαρακτήρες με φινέτσα, αγαθό χιούμορ και εύθραυστη επιφάνεια. Ήταν ένας κλόουν, ένας πιερότος, γεμάτος καλές προθέσεις, που συνεχώς έσπαζε τα μούτρα του επάνω στη σκληρή πραγματικότητα. Μέσα από τη συνεχώς έκπληκτη μάσκα του διέκρινες μια δακρυσμένη ωριμότητα και μια φιλοσοφημένη αποδοχή τού μοιραίου».

Κεφάλαια Βιογραφίας

Εργογραφία 

ΠΟΛΥΜΕΣΑ

Ο φίλος μου ο Λευτεράκης

Θανασάκης ο πολιτευόμενος

https://www.sansimera.gr/biographies/33